Mijn lijden en het pad naar verlichting.

Sinds 2014 ben ik gestart met het volgen van opleidingen vanuit de Traditionele Chinese Geneeskunde.
Holistisch en gericht op het zelfhelend vermogen, overtuigd van de kracht van het eigen lichaam. 
Gericht op werken vanuit diepere lagen en uit te nodigen om in je eigen lichaam te vinden waar je diepste verlangens, angsten en gebeurtenissen opgeslagen zitten. Direct werken op de interne organen om de vitaliteit te versterken en je geest te verhelderen. 
Mijn lijdensweg heeft me naar mijn levenspad geleid. 
Dingen gebeuren niet voor niets, soms duurt het alleen lang voordat we het zelf zien. 

Nu is het mijn tijd om mijn lijden om te zetten naar verlichting zodat ik mezelf in het licht kan zetten. 

 

 

Mijn verhaal:

 

Op maandag ochtend 25-03-1991 (de verjaardag van mijn broer) vertrok ik in de ochtend naar mijn werk bij een bakkerij in Wanssum. Dat ik daar nooit aan zou komen had ik niet verwacht. Ik schrok toen een vrachtwagen indraaide en mijn kant op bleek te komen. Ik zag hem, maar hij zag mij niet met als gevolg dat ik frontaal tegen zijn koplamp lanceerde en verderop in de berm terecht kwam. Het licht ging uit. 
Op het moment van "ontwaken" stonden er al veel mensen om mij heen die in afwachting waren van de komst van de ambulance. Ik mocht niet aangeraakt worden want mijn helm lag een heel stuk verder dan mijn brommer in de berm. De vraag of ik ergens pijn had kon ik niet beantwoorden, ik voelde op dat moment niets. Waar was ik. Had ik me verslapen?

Eenmaal in het ziekenhuis moest ik wachten tot er een arts beschikbaar was, mijn vader die gebeld was zat inmiddels langs me op een harde houten stoel en ik voelde overal pijn. Na het onderzoek bleek dat ik een fractuur had aan het os sacrum aan de rechterzijde, en een fractuur aan de distale phalanx. Verder werd benoemd dat bijna alles aan mijn rechterzijde gekneusd was, schouder, pols, de longen, nieren, ribben en ik had een hersenschudding. Letterlijk een breuk in mijn fundament. 
Genoeg voor 3 weken bedrust. Na 3 dagen opname mocht ik dit thuis voortzetten op mijn verzoek. 

Een bed in de woonkamer, dagelijks verzorging van de thuiszorg om mij te wassen, een po onder mijn billen te schuiven en mijn bed en kleding te verschonen. Ik mocht niet zitten, lopen en zo min mogelijk bewegen. Plassen bij de verpleegster, anders moest ik wachten tot mijn moeder thuis was. Ik was 17 jaar. 

Na 3 weken volledige bedrust (wat wel 6 weken leek) mocht ik beginnen aan mijn herstel.
Alleen hoe doe je dat, ik had geen aanwijzingen gekregen, en niemand die vertelde of alles ooit weer goed kwam. Mijn eerste ervaring met nazorg na ziekenhuisopname was een feit.
Mocht ik gewoon weer werken en gaan voetballen? Hoefde ik niet op controle?

Op 4-5-1992 werd ik gezien op de poliklinische afdeling door dr. Laudy in het Sint Maartens Gasthuis om te onderzoeken waarom ik steeds zo'n zwaar gevoel had om mijn bekkenrand, in mijn onderrug en richting mijn linkerbeen. Mijn heilig been bleek niet helemaal goed aan elkaar te zijn gegroeid waardoor er een scheefstand geconstateerd werd. Zooltjes was een oplossing, met de rest zou ik moeten leren leven. Ik was 18 jaar.

In de volgende 8 jaar loop ik scheef, voel dagelijks pijn na lang staan en tillen en lijkt mijn rug wel van iemand van 80 jaar. Inmiddels kwam ik bijna wekelijks bij een fysiotherapeut geweest die dacht dat Tens electroden plaatjes op mijn rug plakken wel voldoende zou zijn om de week door te komen. 
Via via kwam ik uiteindelijk bij een Belg terecht die mij wat beter onderzocht en meteen de scheefstand opmerkte en serieus nam. Hij heeft me 2 keer behandeld en mijn bekken recht gezet waarna ik een jaar lang weinig tot geen last had van mijn rug.

Inmiddels was ik zelf begonnen om mijn lichaam fysiek te gaan versterken. Sporten deed ik altijd graag, het voetballen kon ik uiteindelijk weer oppakken door het trainen in de sportschool. Vanaf dat moment ging het beter. Ik was afhankelijk van goede zooltjes en schoenen, maar toch. 

De keuze die ik destijds gemaakt heb om eerst aan mijn lichaam te werken en daarna andere dingen te doen helpt me nu nog steeds om te voorkomen dat ik over mijn grenzen ga.
Inmiddels doe ik sinds 10 jaar hardlopen, boksen en yoga om mijn lichaam in balans te houden. 

 

Zomer 2022

Ik dacht dat alles in balans was. 

 

Negen maanden geleden begon echter mijn hele lichaam aan de linker zijde klachten te vertonen. 
De dag na mijn vakantie rende ik mijn vaste rondje langs de Maas. 
De ochtend erna kon ik mijn linkervoet bijna niet afwikkelen en voelde ik een enorme pijn. Verzwikt? Niet gemerkt maar goed, zou kunnen. In de maanden erna kwam deze reactie echter steeds terug en bleef de irritatie aanhouden op de pees in de voet en rondom het enkelgewricht. Ik kreeg oefentherapie maar na elk rondje reageerde mijn linker voet heftig. In december kwamen hier nekklachten bij die in maart uiteindelijk zo extreem waren dat mijn schedel aan de linkerzijde geheel koud aanvoelde en vanuit het sleutelbeen richting mijn keel trok. Ook mijn ooit gebroken rib begon zich aan te spannen zo trok mijn hele lichaam zich in elkaar aan een zijde. Tijd voor de osteopaat dacht ik, laat ik me maar eens holistisch benaderen vanuit een andere hoek. Het gaf nieuwe inzichten. 

Vanuit mijn eigen visie in de TCM wist ik natuurlijk wel dat ik last had van nier, long en zelfs de lever en galblaas. 

Moeite met keuzes maken, knopen doorhakken, peesklachten, een piep in mijn oren, een terugkerend probleem met mijn rechter knie wat steeds verdraaid en mijn jaarlijks terug kerende kriebelhoes die rond de periode van het ongeval kwam opzetten. Verklaarbaar, dacht ik.
2 weken geleden had ik zelf een tweedaagse opleiding waarbij mijn docent opmerkte dat mijn gehoor niet al te best was. Ik kon niet goed mee krijgen wat er allemaal gezegd werd. Ze stelde voor dat ze mijn oren even open ging zetten. Ik was benieuwd of dat nog mogelijk was en gaf me over aan haar kennis. 
Echter in de behandeling die vooral gericht was op de nieren stuitte ze bij mij op een blokkade bij het longgebied. Ze stelde de vraag of ik ooit iets aan mijn longen had gehad, bijvoorbeeld een longontsteking. 

Ik besefte me toen ineens dat ik mijn longen en nieren gekneusd had na het ongeval en dacht daarna in mijzelf dat ik eigenlijk geluk had gehad destijds. Ik had wel dood kunnen zijn. Een enorm gevoel van verdriet overviel me. Ze behandelde dit gebied en ik was alleen maar bezig met mijn ademhaling. Na de behandeling vroeg ze me waar ik was tijdens de behandeling. Ik kon het niet zeggen, ik wist het niet, ik was alleen aan het ademen. Ze benoemde toen mijn bijna dood ervaring waardoor ik niet meer in mijn lijf was omdat dit trauma op diepe lagen weggestopt was. Doordat ze het benoemde erkende ik het kon ik er niet meer van weg vluchten. Ik besefte me toen pas dat ik waarschijnlijk de mogelijkheid bestond dat ik uit mijn lichaam ben gegaan en de weg niet terug heb kunnen vinden. Zoals ik er ook niet was tijdens de behandeling. 

Terug naar mijn vakantie, omdat ik niet kon verklaren dat ik deze klachten meteen na mijn vakantie kreeg ben ik terug gaan denken wat is er gebeurt in deze periode ervoor en het besef kwam de dag na mijn 2e bezoek aan de osteopaat en een 2e behandeling bij mijn zus die ook Shiatsu therapeut is. Ook zij behandelde op mijn longgebied en de nieren. De nieren zijn sterk verbonden met het waterelement en hier zitten al onze angsten. Waar zat mijn angst en wat was de trigger?

Tijdens onze vakantie in Zuid Spanje huurden we allebei een motor om in de Sierra Nevada te gaan rijden. Op de eerste dag reden we een dorpje in waarbij we stijl omhoog gingen, tot we op een punt kwamen waarbij we dachten dat we niet goed zaten, we stopten op een punt waarbij ik met mijn motor tegen een helling in een bocht stil kwam te staan en totaal mijn balans verloor, ik werd overvallen door een enorme angst toen ik de weg zag waar we weer terug naar beneden zouden moeten rijden en liet mijn motor vallen. Ik begon bijna te hyperventileren en kreeg het letterlijk Spaans benauwd. Een enorm gevoel van onveiligheid overviel me en mijn emoties schoten van angst naar woede . Zo erg dat ik besloot niet meer dezelfde weg naar beneden te rijden en terug gelopen ben. De dag erna reden we per ongeluk dezelfde weg in, ik bleef beneden aan de grond genageld staan, en durfde de confrontatie geen tweede keer aan. Het gevoel was zo heftig dat mijn diepste angst door het ongeval van 32 jaar geleden naar de oppervlakte is gekomen. Hoogtevrees oftewel diepteangst. De weg naar beneden is niet mijn favoriete blijkt uit eerdere ervaringen. Mijn klachten zijn gerelateerd aan long (onverwerkt verdriet) omdat ik zo het gevoel had dat ik destijds aan mijn lot werd overgelaten na het ongeluk en het feit dat ik niet gezien werd, want ik riep nog 3 keer "hij ziet me toch wel" maar niemand hoorde me, en aan nier (angst) om mijn lijf weer zo ernstig te beschadigen zoals destijds gebeurt is. 

Totaal onderschat wat het destijds in hield dat er zoveel interne beschadigingen aan mijn organen zijn ontstaan waar ik tot op vandaag nog de gevolgen van ervaar. Desondanks wel dankbaar dat mijn levenspad waarschijnlijk daarom ook zo is gelopen zoals het loopt. Ik werk met passie vanuit de Shiatsu veel vanuit de organen op de diepere lagen, waar diepe trauma's genesteld zijn om van binnenuit het lichaam tot herstel aan te kunnen zetten. Het gevolg van de oorzaak aanpakken, helen op diepere lagen. Ik mocht nu zelf ervaren dat onder elke fysieke klacht een onderliggende oorzaak zit. Soms moeten we diep graven en heeft het tijd en geduld nodig om hier te kunnen komen maar het vertrouwen in je zelfhelend vermogen is zo belangrijk. Het zit in jezelf, maar je moet het wel zien. 

Ik heb er 32 jaar over gedaan om het te zien, zonder dat ik wist dat het er zat, totdat iemand het bij mij zag en mij er niet mee naar huis liet gaan. De weg ernaartoe was desondanks de moeite waard.

 

Mijn dank gaat uit naar mijn docent Maartje Huibers die mij het licht heeft laten zien. 

 

Deze eindbestemming had ik niet kunnen bereiken zonder verdiepingen te zoeken in o.a. Shiatsu, Chi Nei Tsang, de vervolgopleidingen van Maartje Huibers,  de twee jaartrainingen en het stilte retraite waar ik in maart aanwezig was van Maaike Kraaijkamp en kennis maakte met de leer van de Buddha.

Stille waters hebben diepe gronden.